«گریههایی که خاموش نمیشوند؛ دادخواهی بیپاسخ خانوادههای جانباختگان اعتراضات»
در حالی که دو سال از خیزش مردمی ۱۴۰۱ گذشته، خانوادههای کشتهشدگان آن اعتراضات همچنان در مسیر پرسنگلاخ دادخواهی قدم میزنند. مرداد و شهریور ۱۴۰۳، فصل تازهای بود از یادآوری، بغض، و مقاومت؛ اما همچون گذشته، دولت بهجای پاسخ، سکوت یا تهدید پیشه کرد.
---
🌹 سالگردهایی که امنیتی شدند
در بسیاری از شهرها، از تهران گرفته تا سنندج، خانوادهها قصد داشتند سالگرد فرزندان کشتهشدهشان را بهصورت آرام و خصوصی برگزار کنند. اما حتی این مراسم ساده هم با احضار، تهدید، و ایجاد فضای امنیتی همراه بود.
در برخی موارد، نیروهای امنیتی جلوی برگزاری مراسم را گرفتند، عکسها را از قبرها برداشتند یا از خانوادهها تعهد گرفتند که اطلاعرسانی نکنند.
---
✍️ مبارزه با قلم، نه با سلاح
مادران و پدرانی که عزیزانشان را از دست دادهاند، به جای خشونت، از زبان استفاده کردهاند. برخی از آنها با نوشتن نامههای سرگشاده، ضبط پیامهای ویدیویی، یا شرکت در گفتگوهای رسانهای، سعی در زنده نگه داشتن صدای فرزندانشان داشتند.
نمونهای از این پیامها چنین بود:
> «ما از فرزندانمان دفاع میکنیم چون دادگاهها نکردند. اگر دادستان پاسخ ندهد، تاریخ پاسخ خواهد داد.»
---
👁️ دوربینهای خاموش، چشمهای بیدار
در حالی که رسانههای دولتی ترجیح میدهند سکوت کنند یا روایت رسمی ارائه دهند، شبکههای اجتماعی همچنان بستر اصلی برای دادخواهیاند. کاربران با بازنشر عکسها، یادداشتها، یا کلیپهای یادبود، این تلاش مدنی را ادامه میدهند.
---
⛓️ تهدید دائمی
بسیاری از خانوادهها تحت فشارند که حرف نزنند، مراسم نگیرند، و حتی با دیگر خانوادهها ارتباط نداشته باشند.
اتهاماتی مثل «تبلیغ علیه نظام»، «تشویش اذهان عمومی»، یا «همکاری با رسانههای معاند» به بعضی از آنها نسبت داده شده.
---
✊ اما امید هنوز زنده است
با وجود همه تهدیدها، ترسها و فشارها، بسیاری از این خانوادهها میگویند که سکوت نخواهند کرد. دادخواهی برایشان تنها راه ادامه زندگی شده.
آنها نشان دادهاند که حتی در خاموشترین صداها، باز هم امیدی برای آینده روشنتر هست؛ آیندهای که در آن مرگ فرزندانشان بیمعنا نبوده باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر